Strona główna - Przedszkole nr 22 w Lublinie

Życzenia

Jajek pięknie malowanych,

Świąt słonecznie roześmianych,

W poniedziałek dużo wody,

Zdrowia, szczęścia oraz zgody!

życzenia z okazji Świąt Wielkanocnych
Informacja

Uwaga Rodzice

Osoba przyprowadzająca dziecko do placówki ma obowiązek elektronicznej rejestracji wejścia i wyjścia dziecka (poprzez aplikację lub wpisując indywidualny PIN na urządzeniu zamontowanym w holu).
Instruktaż pobierania i instalowania aplikacji mobilnej Obecność Vulcan: Instrukcja

Ważne

Ważna informacja

Uprzejmie przypominamy, żeby przyprowadzać dziecko do przedszkola nie później niż do godz. 8.15!

Article heading icon

Galeria wydarzeń

zobacz wszystkie galerie

Instrukcja dostępu do e-dziennika dla rodziców dzieci z Przedszkola nr 22 w Lublinie

  1. Proszę wejść na stronę edu.lublin.eu
  2. Proszę kliknąć w napis "Dziennik elektroniczny”.
  3. Pojawi się okno logowania.
  4. Proszę kliknąć "Przywracanie dostępu do konta”.
  5. W oknie, które się pojawi, proszą wpisać swój adres e-mail (podany przy wypełnianiu dokumentów przedszkolnych) oraz zaznaczyć "nie jestem robotem".
  6. Proszę odczytać wiadomość ze swojej skrzynki mailowej i kliknąć na podany tam link.
  7. W oknie „Aktywacja konta” w polach "Nowe hasło” oraz "Powtórz hasło” wprowadź swoje hasło stosując się do podanych wymagań. (Należy zaznaczyć opcję: "Nie jestem robotem") i kliknąć przycisk ustaw nowe hasło. Wyświetli się strona "Podsumowanie operacji” z komunikatem o zmianie hasła.
  8. Od tego momentu można już logować się w systemie, korzystając z adresu e mail i ustawionego przez siebie hasła.
  9. Szczegółową instrukcję dotyczącą działania dziennika elektronicznego znajdziecie państwo na stronie www.vulcan.pl, w zakładce dla rodziców.

Instrukcja scalania kont dzieci w dzienniku Uonet+

Odnośnik do instrukcji: porady dla rodziców

zdradza wybitne zdolności
ma problemy w uczeniu się
ma trudności w porozumiewaniu się z otoczeniem
wykazuje zaburzenia w zachowaniu
zmaga się z wadami wymowy
potrzebuje wsparcia lub ukierunkowania

Potrzeba bycia niezależnym, obok potrzeby bliskości czy uwagi jest jedną z najważniejszych w życiu każdego – dużego i małego człowieka. W jaki sposób rodzice mogą wspierać rozwój autonomii swojego dziecka, by chciało być samodzielne, a w przyszłości wyrosło na dorosłego, który ufa swoim możliwościom?
Zasada 1
Daj dziecku przestrzeń na niezależność.
Ponieważ nawet małe dziecko potrzebuje decydować o sobie, warto zapewnić przedszkolakowi jak najwięcej przestrzeni do doświadczania własnej niezależności, zarówno w kwestii dokonywania wyborów dotyczących jego samego, jak i wykonywania samodzielnie pewnych czynności. Aby uwierzyć we własne siły, maluch musi mieć możliwość ćwiczenia ważnych dla siebie umiejętności, takich jak ubieranie się, liczenie, kupowanie, przygotowywanie jedzenia czy jeżdżenie windą. Warto mieć to na uwadze, planując rozkład dnia całej rodziny. Można na przykład przeznaczyć na spędzenie w przedszkolnej szatni dodatkowe 10 minut, które dziecko wykorzysta na kilkakrotne próby zapięcia guzików, a rodzic spokojnie będzie mu w tym czasie towarzyszył. Maluchowi, któremu bardzo zależy na tym, by za każdym razem przyciskać odpowiedni guzik w windzie, warto zafundować kilka dodatkowych „jazd”, by mógł nacieszyć się nową umiejętnością. Dobrym sposobem na ćwiczenie samodzielności jest pozwolenie dziecku na zrobienie małych zakupów, najpierw u boku rodzica, a później z dorosłym stojącym w gotowości do pomocy pod drzwiami sklepu. Przedszkolak może również sam zrobić sobie kanapkę czy odkurzyć pokój.Ważne: nie należy krytykować początkowo niezdarnych prób wykonywania przez dziecko pewnych czynności, a jedynie życzliwie udzielić mu potrzebnych informacji, np.: „Widzę, że bardzo starannie odkurzyłaś środek pokoju. Warto zajrzeć też za drzwi, bo tam zbiera się czasem dużo kurzu”.
Zasada 2 
Pozwalaj dziecku na własne wybory.
Równie ważne jak czas i przestrzeń na ćwiczenie pewnych umiejętności jest pozwalanie dziecku na dokonywanie własnych wyborów. Warto pozwolić kilkulatkowi na samodzielne podjęcie decyzji, co kupi koleżance na urodziny, czy chce się podzielić z kolegą zabawką lub czy chce przeprosić za zachowanie, które sprawiło komuś przykrość. Ważnym obszarem autonomii dziecka jest ubieranie się i jedzenie. Przedszkolak może sam zdecydować, ile danego dnia zje i co wybierze z przygotowanych przez rodzica propozycji. Dobrym pomysłem może być samodzielne dobieranie przez dziecko produktów do kanapki lub warzyw do sałatki. Kilkulatkowi można również przygotować półkę z ubraniami na aktualną porę roku i pozwolić mu wybierać z nich te, które chce założyć.Przestrzeń na dokonanie własnego wyboru nie oznacza jednak, że rodzic nie może podzielić się z maluchem swoim zdaniem. Zawsze warto powiedzieć przedszkolakowi, kiedy uważamy, że warto byłoby przeprosić za nieuprzejme zachowanie lub co naszym zdaniem może spodobać się koledze w prezencie urodzinowym. Dziecko, które podejmie własną decyzję, można później zapytać, czy jest zadowolone z wyboru, jakiego dokonało i dlaczego. Refleksja nad konsekwencjami podejmowanych decyzji jest bardzo dobrym ćwiczeniem uczącym samodzielnego myślenia i racjonalnej oceny sytuacji.
Zasada 3
Wspólnie rozwiązujcie problemy.
Istotnym elementem nauki dokonywania samodzielnych wyborów jest wspólne podejmowanie decyzji w sytuacji konfliktowej. Jeśli na przykład kłopotem dla rodziców jest zbyt długie wybieranie się rano z dzieckiem do przedszkola, warto usiąść razem przy stole i przedyskutować, jak można ten problem rozwiązać. Dobrym sposobem jest tak zwana burza mózgów – zarówno rodzice, jak i dziecko wymyślają pomysły na to, jak poradzić sobie z kłopotem, a potem wspólnie wybierają najlepszą propozycję. Taka wspólna dyskusja może być zwoływana na bieżąco lub stanowić ważny element planu tygodnia rodziny. Regularne słuchanie dziecka i odnoszenie się z szacunkiem do jego potrzeb dziecka oraz poważne traktowanie jego zdania pozwala maluchowi zaufać własnym osądom i ćwiczyć się w umiejętności rozwiązywania problemów.Warto również dać dziecku szansę na przedstawienie swojego punktu widzenia w sprawach dotyczących całej rodziny lub sytuacji innych osób. Malucha można zapytać, co myśli o naszych decyzjach np. dotyczących wakacji czy spędzenia świąt Bożego Narodzenia z przyjaciółmi – w ten sposób dziecko uczy się, że jego zdanie jest ważne, a także ćwiczy się w refleksji nad konsekwencjami różnych działań. Takie ćwiczenie samodzielnego myślenia warto też realizować podczas wspólnego czytania lub oglądania bajek – przedszkolaka można zaprosić do znalezienia odpowiedzi na pytania o punkt widzenia czy motywy postępowania konkretnych bohaterów.
Zasada 4
Pozwól dziecku doświadczać konsekwencji swoich działań.
Pozwalanie dziecku na ponoszenie konsekwencji swoich decyzji i działań pozwala przedszkolakowi uczyć się na własnych błędach i wyciągać wnioski z własnego doświadczenia. Zamiast samemu biec po ścierkę, lepiej poczekać lub poprosić dziecko, by samo wytarło wylany przez siebie sok czy podniosło przewrócony dzbanek. Ważną informacją dla malucha może być również pokazanie mu, jakie są konsekwencje jego działania dla innych osób, np.: „Dziękuję ci bardzo, że przypilnowałaś młodszej siostry, kiedy ja przygotowywałam kolację – bardzo mi to pomogło i dzięki temu szybciej zjedliśmy”. Aby maluch mógł skorzystać z takiej informacji zwrotnej i uczył się przewidywać, jakie konsekwencje mogą być efektem konkretnych działań, musi czuć się bezpiecznie w kontakcie z dorosłym. Warto więc unikać krytycznego tonu czy oceniających określeń, a skupić się raczej na faktach i neutralnych obserwacjach, np.: „Potrąciłeś Jasiu kubek z kredkami – trzeba je pozbierać”.
Zasada 5
Wspieraj rozwój wewnętrznej motywacji dziecka. Dziecko, które wykonuje pewne czynności, bo czuje taką wewnętrzną potrzebę, a nie dlatego, że oczekuje za to nagrody lub pochwały, będzie równocześnie bardziej samodzielne. Aby wspierać rozwój wewnętrznej motywacji malucha, warto:
  • zwracać uwagę dziecka na przyjemność płynącą z zadowolenia z wykonywania jakiejś czynności, np.: „Widziałam, że długo rysowałaś ten zamek, Basiu – sprawiało ci to chyba przyjemność?”;
  • wzmacniać poczucie sprawczości przedszkolaka, np.: „Widzę, że jesteś zadowolony z tego, jak udało ci się posprzątać tę szufladę. Poświęciłeś temu dużo czasu i bardzo się starałeś.”;
  • unikać oceniania efektów pracy dziecka, a skupiać się na okazaniu mu uwagi, np.: „O, widzę, że twoja lalka Amelka ma nową fryzurę!”;
  • pomagać dziecku dostrzegać i doceniać efekty własnych działań, np.: „Jak ci się udało zbudować taką wysoką wieżę?”;
  • zapraszać malucha, by sam oceniał efekt swojego działania, np. „A tobie, Marcinku, jak się podoba ten obrazek?”;
  • doceniać pomoc dziecka, np.: „Dziękuję kochanie, że pomogłaś mi rozwiesić pranie na balkonie”.
Zasada 6
Zbuduj z dzieckiem bezpieczną więź.
Dziecko, które doświadczyło, że zwykle może liczyć na swojego opiekuna, czuje się bezpiecznie i dzięki temu może skoncentrować się na rozwoju i budowaniu własnej autonomii. Podstawowym sposobem na zbudowanie z dzieckiem bezpiecznej więzi jest odczytywanie potrzeb malucha oraz wrażliwe reagowanie na nie. Nie chodzi o spełnianie wszystkich zachcianek kilkulatka, ale o zauważanie i okazywanie szacunku dla takich potrzeb dziecka, jak potrzeby fizjologiczne, potrzeba bliskości, samodecydowania, akceptacji, ruchu, zabawy, bezpieczeństwa, uczenia się itp. oraz wszystkich uczuć, jakie dziecko przeżywa w związku z tym, że jego potrzeby są lub nie są zaspokojone (również złości, smutku czy rozczarowania). Bezpieczna więź dziecka z rodzicem to podstawa samodzielności w dorosłym życiu, ponieważ człowiek, który doświadczył wystarczająco dużo bliskości, ma równie silną potrzebę bycia niezależnym i chętnie korzysta z możliwości budowania własnej autonomii.
Będąc rodzicem małego dziecka, warto pamiętać, że nauka samodzielnego myślenia i działania trwa latami, a każdy maluch ma swoje własne tempo rozwoju. Oczekiwanie od kilkulatka wykonywania czynności, do których nie jest fizycznie lub emocjonalnie gotowy, może przynieść więcej szkody niż pożytku. Dlatego warto uważnie obserwować możliwości oraz potrzeby rozwojowe swojego dziecka i uszanować jego indywidualność.
Alicja Strzelecka-Lemiech, psycholog, psychoterapeuta

Zabawa dziecięca to ważne, pozornie bardzo proste, a w rezultacie bardzo skomplikowane i trudne do zgłębienia zjawisko. Jej rola w rozwoju dziecka jest nieoceniona. Poprzez nią dziecko ma możliwość wypowiedzenia swoich uczuć, pragnień, dążeń. Poznaje świat realny, świat rzeczy i świat stosunków ludzkich. Dorośli czasem próbują odwodzić dziecko od tradycyjnej zabawy na rzecz bardziej „rozwijających” form działalności. Jednak dla dzieci w wieku przedszkolnym to właśnie zabawa jest najbardziej naturalną i skuteczną metodą nauczania i uczenia się.
„Człowiek nie jest w pełni człowiekiem, jeśli się nie bawi” Schiller
Funkcje zabawy
Wiek przedszkolny nazywany jest wiekiem zabawy. Spełnia ona w tym okresie różnorodne funkcje i zadania. Dobra zabawa jest dziecku potrzebna podobnie jak jedzenie, sen czy ubranie. Zabawa jest bardzo ważnym czynnikiem rozwoju intelektualnego, fizycznego, emocjonalnego i społecznego dziecka. Elizabeth Hurlock uważa, że: „zabawa uczy dawać, brać, dzielić się, współpracować i podporządkowywać swoją osobowość grupie”. Kształtuje więc osobowość i wspomaga przystosowanie społeczne. Warto tutaj wymienić cztery zasadnicze funkcje zabawy, jakie podaje E. Hurlock:
  • funkcja kształcąca– dziecko w zabawie kształci swoje zmysły, doskonali sprawność motoryczną, wzbogaca wiedzę o świecie, a także wiedzę o sobie samym, to znaczy poznaje swoje możliwości i uczy się je oceniać.
  • funkcja wychowawcza– dziecko szczególnie w zabawach grupowych przyswaja różne normy, uczy się przestrzegania reguł postępowania w różnych sytuacjach, uczy się przestrzegania umów z innymi ludźmi.
  • funkcja terapeutyczna, inaczej korekcyjna – w zabawie dziecko ma możliwość z jednej strony uwolnienia się od dręczących je napięć, emocji, a z drugiej uczy się różnych sposobów wyrażania swoich uczuć oraz rozwiązywania swoich problemów osobistych.
  • funkcja projekcyjna– dzięki temu, że w zabawie dziecko wchodzi w różne sytuacje, wykonuje różne zadania, pełni różne role, a więc ujawnia pośrednio przez te wszystkie środki wiele swoich możliwości, dorosły może odkryć i lepiej poznać różne problemy dziecka. Wnikliwe obserwowanie dziecka w trakcie różnych zabaw umożliwia poznanie wielu dotąd ukrytych mocnych i słabych stron dziecka. Pozwala na odkrycie możliwości dziecka, tego, na co je stać w rożnych sytuacjach.
Rodzaje zabaw Psychologowie zajmujący się aktywnością dziecka od dawna klasyfikowali zabawy wyróżniając ich rodzaje. W. Okoń wyróżnia w „Słowniku pedagogicznym” następujące rodzaje zabaw:
  • zabawa dydaktyczna– zabawa wg wzoru opracowanego przez dorosłych, prowadząca z reguły do rozwiązania jakiegoś założonego w niej zadania; najczęściej gra umysłowa, której celem jest rozwijanie zdolności poznawczych Do zabaw dydaktycznych zalicza się m.in. loteryjki, układanki, rebusy, krzyżówki oraz gry stolikowe, np. chińczyk, domino czy warcaby.
  • zabawa konstrukcyjna– zabawa polegająca na budowaniu różnych obiektów, z klocków lub innych elementów, np. domów, zagród, maszyn, środków lokomocji itp. Do zabaw konstrukcyjnych zalicza się również rozbieranie różnych przedmiotów i ponowne ich składnie.
  • zabawa ruchowa (gra ruchowa)– zabawa wymagająca od uczestników częstych zmian miejsca, stosownie do obowiązujących w niej reguł, w szczególnym stopniu rozwijająca funkcje motoryczne dzieci i młodzieży oraz wdrażająca do przestrzegania obowiązujących reguł. Do zabaw ruchowych zalicza się m.in. gry w berka, komórki do wynajęcia, w klasy, w dwa ognie.
  • zabawa tematyczna (zabawa twórcza)– zabawa w granie roli, umożliwiająca dzieciom fikcyjne spełnianie społecznych funkcji, wykonywanych przez przedstawicieli różnych zawodów. Zrealizowanie przyjętej roli lekarza, kierowcy, nauczyciela, górnika staje się dla dzieci osiągnięciem celu i przyczyną wywołanego przez to zadowolenia. Zabawy te, szczególnie absorbują dzieci w wieku przedszkolnym.
Rozwój zabaw w poszczególnych okresach życia dziecka
Zabawy tematyczne
1 rok życia – dzieci bawią się zabawkami nie usiłując naśladować czynności podpatrzonych w życiu codziennym, nie potrafią też naśladować tych zabaw, które demonstrują im dorośli.
Na początku 2 roku życia dziecko potrafi naśladować te czynności, które bezpośrednio mu pokazano na tych samych zabawkach. Nie potrafi przenieść tych czynności na inne zabawki.
W 3 roku życia dziecko już odtwarza coraz liczniejsze i bardziej złożone czynności życiowe i wiąże je w łańcuchy. Częściowo zaczyna nadawać zastępcze znaczenia przedmiotom i zabawkom używanym w zabawie. Jest coraz bardziej konsekwentne w wykonywaniu zadań podpatrzonych w społecznym życiu dorosłych.
Na przełomie 3 i 4 roku życia dziecko dzięki nagromadzonej wiedzy z zakresu życia społecznego oraz dzięki rozwijającej się wyobraźni – zaczyna wczuwać się w różne role i je odtwarzać. Następuje dalszy rozwój zabaw tematycznych.
Dzieci 6 – 7 letnie podejmują niekiedy ten sam temat zabaw w ciągu kilku dni, potrafią go wytrwale kontynuować i rozwijać. Tematyka ich zabaw jest szeroka i różnorodna. Zespoły dzieci bawiących się są liczne.
Zabawy konstrukcyjne W rozwoju zabaw czynności konstrukcyjne pojawiają się bardzo wcześnie. Niemowlę chętnie manipuluje klockami. Pod koniec pierwszego i na początku 2 roku życia dziecko zaczyna piętrzyć klocki. Chętniej je jednak burzy niż wznosi. Następnie szereguje klocki jeden obok drugiego. W pierwszych dwóch kwartałach 2 roku życia czynności te są ściśle związane z czynnościami manipulacyjnymi. W drugim półroczu drugiego roku życia dziecko naśladuje czynności podpatrzone i organizuje materiał w celu uzyskania wytworu. Potrafi już stworzyć kombinacje piętrzenia i szeregowania budując np. pociąg z kominem. W 3 roku życia zaczyna budować pierwsze bramy, tunele, domki, płotki z furtkami. Pod koniec 3 roku życia dziecko przed wybudowaniem zaczyna nazywać swoje konstrukcje. Etap ten można nazwać początkiem planowania dzieła. Najczęściej jednak dzieci w tym wieku nazywają swoje konstrukcje w trakcie budowania. Dziecko w wieku przedszkolnym wykorzystuje coraz bardziej różnorodny materiał konstrukcyjny, dzięki czemu wzbogaca się treść i forma wytworów dzieci. Usprawnia się ich technika konstrukcyjna. Są coraz bardziej świadome planowania poszczególnych etapów czynności. Potrafią budować obiekt po demonstracji. Budując zaś z wyobraźni dziecko konstruuje budowle coraz bardziej kunsztowne. Budowanie według wzoru kształci operacje analityczno – syntetyczne dziecka. Rysowanie, malowanie, lepienie z gliny lub plasteliny to również formy zajęć manipulacyjno – konstrukcyjnych. Forma ta jest charakterystyczna i bardzo ważna dla okresu przedszkolnego. Dziecko; które rysuje, maluje, lepi, wycina z pewnością osiągnie sukces w pisaniu liter.
Zabawy dydaktyczne
To takie zabawy, które wychowawcy lub autorzy opracowują do konkretnych celów kształcących. Nie są one wynikiem swobodnej twórczości. Można je organizować już w wieku po niemowlęcym. Według badań dzieci w drugiej połowie 2 i w 3 roku życia potrafią kierować się w szukaniu schowanych przedmiotów barwą, kształtem jako oznaką gdzie dany przedmiot został schowany.
Zabawy ruchowe
Dziecko kilkunastomiesięczne potrafi popychać swoje zabawki lub ciągnąć je na sznurku. W drugiej połowie 2 roku życia potrafią huśtać się na niskich huśtawkach, korzystać z małych zjeżdżalni, wchodzić na niskie drabinki. W 3 roku życia bardzo lubią jeździć na trzykołowym rowerku.
Dzieci w wieku przedszkolnym chętnie bawią się podczas organizowanych zestawów ćwiczeń porannych (3-4 latki)i zestawów zabaw ruchowych (5-6 letnie). Zabawy tematyczne i konstrukcyjne reprezentują czynnik zabawowy najpełniej i najwszechstronniej. Są to typowe zabawy wieku przedszkolnego, w innych okresach człowieka przyjmują inną formę i wypełniają się inną treścią. Różnią się między sobą tym, że sens zabawy konstrukcyjnej sprowadza się do przyjemności, jaką małemu twórcy sprawia jego dzieło jako efekt końcowy, a zabaw tematycznych – do przyjemności płynącej z grania przyjętej przez siebie roli.
 
Podsumowując, można bez przesady powiedzieć, że aby móc się rozwijać dziecko musi się bawić, ale także aby pomagać dziecku stawać się człowiekiem, trzeba mu stworzyć warunki do aktywnej i twórczej zabawy.
  • Zabawa powinna być działaniem swobodnym, podjętym dobrowolnie, z własnej woli, nie pod przymusem czy na skutek zewnętrznych poleceń.
  • Każda zabawa wymaga innych zabawek, ponieważ zaspokaja inne potrzeby i służy nieco odmiennym w szczegółach zadaniom.
  • Nadmiar zabawek nie jest wskazany.
  • Zabawy powinny przebiegać w wesołym, pogodnym nastroju.
  • Zabawa ma dawać dziecku możliwość zaspokojenia naturalnej potrzeby ruchu.
  • Zabawa powinna odzwierciedlać zainteresowania dzieci, a nie preferencje jej dorosłego organizatora.
Bibliografia: Hurlock E. B.: Rozwój dziecka, Warszawa 1985
Okoń W.: Słownik pedagogiczny, Warszawa 1984 Autor: Marta Cygan, psycholog